فیروزه مصنوعی

به روش سرامیک ساخته میشود. گیلسون در سال 1971 توانست فیروزه مصنوعی بسازد.

مواد اولیه ای که برای آن لازم است را در آب رسوب میدهند و بر اثر فشار و حرارت

بالا فیروزه مصنوعی به دست می آید.

برای تشکیل آن ماده اولیه مس ضروری است و اگر بخواهند ماتریکس بسازند باید

از لایم استون استفاده شود . در فیروزه های تجربی خطوط ماتریکس سطحی ,

نخ مانند شبیه تار عنکبوت است و هرچه ماتریکس تیره تر باشد مرغوب تر است.

فیروزه های تجربی گچی و سفیدرنگ هستند و آنها را رنگ میکنند.

طرز شناخت فیروزه مصنوعی

در فیروزه طبیعی , ماتریکس به عمق سنگ میرود و در فیروزه مصنوعی سطحی

به نظر میرسد و به شکل تار عنکبوت و نخی شکل است.

در زیر بزرگ نمایی امکان مشاهده ذرات ریز متالیک و یا ذرات سفید رنگی

به نام کرم ویت که به شکل نقاط ریز گوی مانندی است وجود دارد.

فیروزه طبیعی را اگر در آب اندازند , رنگ آن آبی تر به نظر میرسد

و جلای خاص خود را حفظ میکند.

کالسدونی, کریزو کولا که ظاهری آبی رنگ دارند , با فیروزه اشتباه میشوند.

ضریب شکست نور در آنها از فیروزه کمتر است که این نکته وسیله تشخیص آنها

از یکدیگر است.

آغشتگی

شکستگی سطح سنگ را به وسیله یک ماده جامد رزین, پلاستیک و یا

شیشه مذاب پرمیکنند. بدون شک روی سنگ تراش خورده این کار انجام میشود

تا دوام سنگ را بهبود بخشد.

فیروزه معمولی ترین سنگی است که آغشتگی بر روی آن انجام میشود که

این امر هم به کیفیت و دوام آن کمک میکند و هم سطح آن را یکنواخت میسازد.

برای شناخت آن از آزمایش میله داغ استفاده میکنند و یا زیر آن را سوهان میزنند

و پودر حاصل از تراش را میسوزانند و از بوی آن میفهمند که چه نوع ماده محافظی

برای آن استفاده شده است .

فیروزه اگر به روغن , صابون و واکس کفش آغشته شود , در عمق آن

فرو میرود و دیگر نمیتوان آن را خارج کرد و غیر قابل استفاده میشود.

منبع: جواهرشناسی سنگهای قیمتی

نوشته: دکتر سوسن بیانی